تو بی من تنگدل، من بی تو دل تنگ / جدایی بین ما فرسنگ فرسنگ / فلک دوری با یاران می پذیرد / به خورشیدش بماند داغ این دل تنگ

 

گر نخل وفا بر ندهد، چشم تری هست / تا ریشه در آب است، امید ثمری هست، آن دل که پریشان شود از ناله ی بلبل / در دامنش آویز که با وی خبری است

 

گفتم دل و جان در سر کارت کردم / هر چه که داشتم نثارت کردم / گفتا تو که باشی که بکنی یا نکنی؟ / آن من بودم که گرفتارت کردم

 

سالها شد که رخ زرد مرا دوست ندید / بس که خون جگر از دیده روان است مرا

 

عشق من با خم ابروی تو امروزی نیست / دیرگاهی ست کزین جام هلالی مستم ( حافظ )

 

حاصلم درد دل است از دل بی حاصل خویش / به که گویم من دلسوخته درد دل خویش

 

دلی بستم به آن عهدی که بستی / تو آخر هر دو را با هم شکستی

 

گرچه کردم ذوقها از آشنایی های او / انتقام از من کشید، آخر جدایی های او

 

هر که را دیدم از مجنون و عشقش قصه گفت / کاش میگفتند در این ره، چه بر لیلا گذشت

 

گفتمش: زیباترین لخند چیست؟، گفت: لبخندی که عشق سربلند وقت مردن بر لب مردان نشاند

 

عشق یعنی پاکی، عشق یعنی اطمینان، عشق یه زهر شیرینه، که دکترها نمیتونن درمانش کنند!